L’auteur

Heinrich Fleischer est l’un des fondateurs de l’étude moderne des langues sémitiques et l’un des plus grands orientalistes de son temps. Ignaz Goldziher fut l’un de ses élèves. Il étudia la théologie en Allemagne et acquit une profonde connaissance de l’arabe, du persan et du turc à Paris. Il fut professeur de langues orientales à Leipzig. Il a été l’un des fondateurs de la célèbre Morgenlandische Deutsche Gesellschaft en 1845.

Préface (extraits, p. III-IV)

Won trituin illud et tralatitium est, quod ita te saluto; veré enim sentio, me benevolentia tua quam maxime indigere. Patere igitur me id faceré, quod boni hospites soient, nt in ipso limine tibi occurram et, quae intus offendere possint, praemoneam eaque excuscm. Ac primum quidem te sic meciim expostulantem audio: Cur Abulfedam? Quidni alium uberiorem, utiliorem, dulciorem? — Recte tu quidem omnia, ñeque ego lianc reprehensionem recuso. In plurimis, fateor, Abulfeda meus novi nihil nos docet, .aut si qua talia erant, ab alus suut occupata; in nonnullis, ut in us quae de Graecis et Romanis habet, saepissime cum suis errat et nugatur. Accedit quod in recensu Philosophorum, Medicorum et Mathematicorum graecorum, quem dedit ex Ibn-el-Koftio, p. 154 sqq., aliquot nomina, quamquam Flügelius meus in libro Yindobonensi Ibn-cl-Koftii ipsius plane eadem reperit, aperte corrupta sunt et mutilate, ut Lesion, Maxitrates, Myrtos vel Myristos: quae commendo iis qui in bis rebus habitant. Sed primum in scriptore cligendo non potui animo meo indulgere, aut judicium meum sequi, de qua re infra dicam ; et deinde est tarnen quod vel ex erroribus nostri discas. Quid Muhammedanorum doctissimi in illo genere sibi scire visi sint, ejus rei notitia hand, puto, spernenda aut pro nihilo ducenda est. Quam multa qiiotidie discimus, conquirimus, in memoria et chartis reponimus, non ut iis pro veris utamur, sed ut ea ab aliis falso crédita et somniata esse sciamus; id quod eruditionis nostrae, si modo verum fateri \alimiu<.> ram mat ids et Poëtis Arabum; in qua re me praecipue Illustrissimi de Sacy, Yiri de me quoque immortaliter meriti, auctoritatem secutum esse, Jubón s et gratus profiteor. Hujus enim judicio stare, satins visum est, qua m aliorum stud i ¡s in diversa abripi. Née poenituit operae, quam cum in alus, turn in Coinmentario coránico Beidhawii in char»as meas transferendo et tribus ej’us exemplis inter se conferendis posui. Accidit deinde, ut, quum meos visendi causa, Parisios scilicet rediturus, in patriam profectus cssem, hie diutius haererein et consilium reditus tandem abjicerem. Jam mihj circumspiciendum fuit, qua ratione copious meis ita uterer, ut alii quoque illiquid inde utilitatis perciperent. Quid multa? Edituriebam (ut in re vetere novo vocabulo utar), ñeque id fated mibi turpe duco, quoniam idem mull is optiinis adolcscentibus ct oliin accidisse, et mine accidere video. Primum cogitavi de speciinine Beidhawii. Sed quum comperissem, 111. de Sacy partieulam ejus opera sua illustraturum atque ita futuram ejus editionem effieacissime commendaturum esse (id quod mine in Anthologia grammatica factum vides): nolui IHadem post Homerum, et ail minora descendí. Igitur liane Abulfedae historiam, quam quondam per horas subsecivas, consilio parum certo, e Cod. Biblioth. Reg. Paris. 615 transeripseram, ita ut varietatem leetionis e Cod. 101 adnotarem, hanc, inquam, e latebris protraxi et gallice verteré instituí. Sed ab ea re, praesertiin cujus eventus dubius admodum esset, mox, animo obsecutus, ad a l ¡am delapus sum, quae plus haberet delectationis. Repetivi enim opellam, quam Parisiis libro lepidissimo MI Noctium impenderán!,, cujus specimen dedi in Diario Asiático veteriore,. 1827, Fase. 64; et postquain e chartis meis, non sine quadam voluptate, sät multa ad editionem Cel. Habichtii emendandam ct illustrandam congessi, \rirum doctissimum ipsum confidenter literis adii, et, ut mihi bibliopolam suuin ad opusciiluin meum excudendum conciliaret, rogavu Respondit ill’e, ut solet, liumanissime, seque ipsum id cupere signiticavit. At vir honcstissimus conditionem recusavit: mullís se nunc districtum esse negotiis fideinque suam ab aliis occupatam. Non deterritus ego ad Berolinates, editores Annalium, qui dicuntur, Literaturae, me converto. Interponit officium suum Flügelius, qui eo temporc Beroliiri erat: poscitur specimen libelli mei, scd, quam fieri possit, brevissimum. Obtempero et partem meoruni illuc mil to, plura daturus (...)